Na obszarze Pienin stwierdzono występowanie około 1100 gatunków roślin naczyniowych, ok. 400 gatunków glonów, ok. 320 gatunków mchów i wątrobowców, ok. 470 gatunków porostów, ok. 1200 gatunków grzybów.

W Pieninach rosną dwa endemity (gatunki nigdzie indziej na świecie nie spotykane): mniszek pieniński, pszonak pieniński oraz odmiany endemiczne: chaber barwny, rozchodnik ostry odmiana wapienna, bylica piołun odmiana wapienna.

Występują tu również relikty – rośliny, które przetrwały na swoich stanowiskach z wcześniejszych okresów geologicznych i żyją w izolowanych populacjach znacznie oddalonych od zwartych areałów występowania gatunku: chryzantema (złocień) Zawadzkiego, jałowiec sawina, dębik ośmiopłatkowy. 

Na obszarze Pienin wyraźnie wyodrębniają się trzy podstawowe kompleksy środowiskowe, różniące się zdecydowanie charakterem roślinności:
– dolina Dunajca oraz większych jego dopływów, Krośnicy i Grajcarka, pozbawione obecnie na znacznych przestrzeniach swych naturalnych zbiorowisk roślinnych, przede wszystkim lasów łęgowych (znaczne obszary w dolinach zajmują osiedla, pola uprawne, łąki i pastwiska),
– stoki północne, na których dominują mezofilne lasy jodłowo-bukowe, a także pola i łąki,
– stoki południowe, silnie nasłonecznione, w dużej części zajęte przez naturalną roślinność naskalną oraz ciepłolubne lasy jodłowo – bukowe, a także grunty orne i suche pastwiska.

Źródło: https://www.pieninypn.pl

W Pieniny od wieków wędrowano po zioła minerały, a potem po przygodę, zdrowie i inspirację artystyczną…

Niepowtarzalny krajobraz porozrywany wychodniami skał wapiennych oraz unikatowa na skalę całych Karpat i wyjątkowa na skalę polski przyroda przyciąga i zniewala przybyłych dla wypoczynku i przygody.

Pieniny są masywem górskim tak urozmaiconym, że dają możliwości uprawiania wszelkiego rodzaju turystyki osobom o skrajnie różnych wymaganiach.„Pieniny to grzbiet górski o szczególnym znaczeniu kulturowym. Czynniki naturalne i cywilizacyjne splatają się tu od pradziejów. Splatają się tak mocno, że niekiedy trudno je rozdzielić i ich odrębność rozpoznać. Od zarania Pieniny dostarczały człowiekowi schronienia, terenów łowieckich, bogactw naturalnych, możliwości gospodarowania. Były obszarem granicznym i dzielącym, a zarazem pozwalającym na przenikanie się rozmaitych wpływów kulturowych. 

W Pieniny wędrowano zrazu po zioła, minerały, a potem po przygodę, wrażenia turystyczne, zdrowie i inspirację artystyczną…” „Rozwój pienińskich uzdrowisk zawsze szedł w parze z rozwojem turystyki. Jej początków szukać można u progu XIX w.

Liczniejszy napływ turystów w okolice Pienin wiązał się z rozwojem mody na romantyczne „podróże krajoznawcze” oraz rozwojem bazy noclegowej ośrodka zdrojowoletniskowego w Szczawnicy. Celem wycieczek Pienińskich były zazwyczaj ruiny zamku Pienińskiego i Trzy Korony, zwiedzano też Czorsztyn…”

„Dziedzictwo kulturowe Pienin kształtowało się w kontakcie z tutejszym krajobrazem i przyrodą. Najmocniej w wizerunek regionu wpisało się to, co organicznie wrastało w tutejszą przyrodę, specyfi kę warunków naturalnych, krajobraz. Pienińskie zamki wzniesione na wapiennych skałach, wsie w dolinach potoków, uzdrowiska wyrastające przy źródłach mineralnych, sposoby gospodarowania z pasterstwem i tradycyjną uprawą roli, czy wreszcie turystyka – rozwijana dzięki naturalnemu pięknu tych terenów. Dobrym symbolem tego zespolenia może być spływ Przełomem Dunajca, który jest jednocześnie realną atrakcją turystyczną, sposobem na kontakt z najatrakcyjniejszą partią Pienin, fenomenem historycznym (trwałość formy) oraz klamrą spinającą dawne i współczesne dzieje wędrowania pod Trzema Koronami…”

Źródło: Pieniny – Przyroda i Człowiek 9: 157–174 (2006)    S. Kołodziejski & A. Siwek – Dziedzictwo kulturowe Pienin polskich